Blog. Waar komt die naam eigenlijk vandaan? Dezelfde vraag krijg ik regelmatig over BRAM. Een vreemde naam werkt als een uitstekende uitnodiging om het gesprek aan te gaan, merkte ik de afgelopen maanden. Het antwoord ga je daarom hier nog even niet vinden. Misschien wel iets anders.
Terug naar de blog. Veel mensen hebben een reisblog maar dit wordt een blogreis. Wikipedia, eeuwige held, vertelt over de ontstaansgeschiedenis:
‘Het woord ‘blog’ werd bedacht door Peter Merholz, die bij wijze van grap het woord weblog schreef als we blog in de zijbalk van zijn Engelstalig weblog peterme.com rond mei 1999. In augustus 1999 werd het bedrijf Blogger opgericht, met de site www.blogger.com. Omdat Blogger als een van de pioniers de term ’to blog’ publiek uitdroeg, spreken de meeste Amerikanen nu van ‘blogs’ in plaats van weblogs.’
De reis naar Yoani Sanchez
Vervolgens lees ik verder, want zo werkt Wikipedia. Je wilt iets weten en vervolgens weet je opeens allemaal dingen die je niet noodzakelijkerwijs wilde weten maar nu toch maar mooi weet. Dat gaat ongeveer zo: ‘Goh de Cubaanse blogger Yoani Sánchez, wie was dat dan? Deze Yoani blijkt tot de 100 meest invloedrijke personen van de wereld te hebben gehoord van 2008. Wist ik anders niets van. Wie zouden die andere 99 belangrijkste personen in 2008 dan? En hoe kom je in die lijst…’ Zo verzink je steeds verder in het woeste woud van Wikiweetjes.
De reis naar lang, lang geleden
Enigszins weemoedig denk ik terug aan mijn studietijd. Geschiedenis studeerde ik. Ik denk dat geschiedenisstudenten de absolute koningen en koninginnen zijn van het doorklikken op Wikipedia. Zelf was ik nog slechts een light versie daarvan. Mijn medestudenten konden mij urenlang vertellen over hun omzwervingen door de krochten van dit uitgestrekte informatie medium. Wat dachten ze daar te vinden? Of zochten ze niet en vonden ze juist daarom zoveel? Kun je iets vinden als je niets zoekt? Of – en dit acht ik niet uitgesloten – hebben geschiedenisstudenten gewoon tijd te veel?
De reis naar het niet omlijnde
Wie zonder vastomlijnd doel ergens in duikt treft daar altijd onverwachte zaken aan. Simpelweg omdat er zonder doel nog weinig verwachtingen kunnen zijn ontkiemd. Je gaat andere dingen zien. Of beter: je kijkt anders. Iedereen die ooit zonder vastomlijnd plan heeft gereisd kent het vreemde gevoel dat de wereld opeens open aan je voeten ligt. Dat betekent niet dat je stuurloos rondtrekken gaat. Je maakt keuzes op basis van wat je, hoe zullen we het eens labelen, intuïtie/kompas/hart/innerlijk GPS systeem je op dat moment ingeeft. ‘Dát wil ik zien. Ja, dáár moeten we stoppen. Nee weg, weg, weg hier uit dit smerige hostel!’ En soms heel duidelijk het gevoel: ‘Hier ben ik, dus ik blijf.’
De reis door de tijd
Het richtinggevende kompas waar je op reis af en toe compleet de ruimte aan kunt geven, is in de dagelijkse hoeveelheid ingebouwde structuren, informatietoevoer en keuzemomenten niet altijd duidelijk te voelen. Er is tijd voor nodig. Aandacht en durf. Soms denk ik dat die tijd er meer was tijdens mijn studie. Om een beetje rustig op Wikipedia te zitten lummelen aan de hand van dat kompas van nieuwsgierigheid.
Tegelijkertijd besef ik dat die tijd er nog altijd is. De tijd verandert niet, ik verander.
Dus bij dezen: ode aan de lummeltijd, op Wikipedia of in de trein, in je bed of op een zonovergoten terras. De lente komt eraan, tijd om te varen op je kompas. En dat rijmt. Dat had ik nou nooit verwacht.
Amarins
P.S.: Als BRAM hopen we uiteraard ooit zo herkenbaar te worden als het woord blog, zodat niemand zich nog afvraagt hoe we toch aan die rare naam komen. Wil je tóch weten hoe het zit met die naam? Kom dan nog maar eens koffiedrinken.
P.P.S.: O ja, we dromen ook van een Wikipedia pagina.
Geef een reactie