Het is vrijdagmorgen en we hebben onze 3-wekelijkse BRAM ochtend. Het moment om de stand van zaken door te nemen en om te bepalen welke kant we op willen met elkaar. Deze ochtend begint echter anders. Eén van de Brammers heeft het initiatief genomen om deze morgen in te steken op ‘het delen van Fuck-ups en successen’. Een bekend fenomeen over de hele wereld. Zoek je er één in Brabant, dan kan je ook in Eindhoven terecht.

Het delen van fuck-ups en successen, wat betekent dit? Na de uitleg wordt mij dit al snel duidelijk. Er wordt aan mij gevraagd welke fuck-up momenten, ofwel momenten van mislukking, we hebben meegemaakt in het afgelopen jaar. En daar knaagt bij mij al het eerste gevoel. Mislukking, wat een naar woord. Vind je het gek dat we deze nooit delen met elkaar. Natuurlijk maak ook ik genoeg mislukkingen mee in mijn leven, maar om er zo publiekelijk over te praten? Daar moet ik toch even goed over nadenken. Want wat betekent het als ik deze fuck-ups deel? Natuurlijk maken we allemaal wel kleine foutjes, maar echt praten over mislukkingen? Dat is toch best wel eng. Of valt dat eigenlijk wel mee? Want de meeste organisaties zeggen toch altijd dat fouten maken mag? En van je fouten kan je leren…toch? Maar waarom delen we deze gemaakte fouten dan niet? Of mogen we eigenlijk helemaal geen fouten maken? In mijn hoofd vliegen de gedachten inmiddels heen en weer. Als Brammer, en uiteraard ook privé, loop ik best wel regelmatig tegen zaken aan. De ene keer stem ik mijn opdracht niet goed af met mijn opdrachtgever en een andere keer organiseer ik een bijeenkomst zonder uitkomst. Ook ben ik wel eens in de verkeerde trein gestapt en vind ik het moeilijk om de tijd goed te bewaken, waardoor ik over het aantal afgesproken uren heen schiet of afspraken zelfs vergeet. Allemaal mislukkingen, fuck- ups of fouten of hoe je ze ook maar wilt noemen. Maar zijn deze nou zo erg? Ik heb inmiddels mijn gedachten geordend in mijn hoofd en ik heb besloten deze gedachten te delen met mijn collega’s.  Want tja…eigenlijk hebben ze me alleen maar kansen en ontwikkeling gebracht. Kortom ik wil eigenlijk mijn fouten, mislukkingen of fuck-ups niet langer onder een vloerkleedje vegen en er niet meer aan denken. Juist deze morgen heeft mij doen inzien dat het delen van fuck-ups werkt. Samen lachen, de pijn wegnemen en inzien dat anderen ook die fuck-ups of mislukkingen hebben. En als we het allemaal wat luchtiger bekijken, er samen om kunnen lachen,  dan zei Thomas Edison het 120 jaar geleden zo gek nog niet: “I have not failed, I’ve just found ten thousand ways that won’t work!”